Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania
Zmodyfikowana w 2019 r. klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania daje możliwość jeszcze bardziej restrykcyjnego jej stosowania przez organy podatkowe. Ustawodawca postanowił zmienić przepisy, decydując o zniesieniu limitu, powyżej którego fiskus może stosować klauzulę. W wyniku tych zmian organ podatkowy może stosować klauzulę nawet wtedy, gdy korzyść podatkowa związana z optymalizacją jest niewielka.
Korzyścią podatkową mogą być: odsunięcie w czasie powstania lub obniżenie wysokości zobowiązania podatkowego, niepowstanie zobowiązania podatkowego, powstanie lub zawyżenie straty podatkowej, powstanie lub zawyżenie nadpłaty lub zwrotu podatku, brak obowiązku pobrania podatku przez płatnika, jeżeli wynika on z niepowstania, odsunięcia w czasie powstania lub obniżenia wysokości zobowiązania podatkowego.
Zmienione przepisy rozszerzają również zakres działania klauzuli tak, aby obejmowała ona większą liczbę operacji gospodarczych.
Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania po 1 stycznia 2019 r.
Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania została uregulowana w art. 119a-119f ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – ordynacja podatkowa/tekst jednolity Dz. U. z 2020 r. poz. 1325/.
Zmiany wprowadzone po 1 stycznia 2019 r. wprowadziły przede wszystkim zaostrzenie samej definicji unikania opodatkowania, w obecnym stanie prawnym klauzulę generalną stosować można do każdego przypadku kwalifikującego się jako unikanie opodatkowania, bez względu na wartość osiągniętej z tego tytułu korzyści podatkowej.
Od 1 stycznia 2019 r. klauzula generalna znajduje zastosowanie do czynności dokonanej głównie w celu osiągnięcia korzyści podatkowej lub gdy jednym z głównych celów było osiągnięcie takiej korzyści.
Czynność taka nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli sposób działania był sztuczny, tzn. jeżeli nie zostałby zastosowany przez podmiot działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami w dominującej mierze z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych, sprzecznej z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu.
Ocena, czy sposób działania był sztuczny
Szef KAS oceniając, czy sposób działania był sztuczny, bierze pod uwagę m.in.:
- nieuzasadnione dzielenie operacji,
- angażowanie podmiotów pośredniczących, mimo braku uzasadnienia ekonomicznego lub gospodarczego,
- elementy prowadzące do uzyskania stanu identycznego lub zbliżonego do stanu istniejącego przed dokonaniem czynności,
- elementy wzajemnie się znoszące lub kompensujące,
- ryzyko gospodarcze przewyższające spodziewane korzyści, inne niż podatkowe, w takim stopniu, że należy uznać, że działający rozsądnie podmiot nie wybrałby tego sposobu działania,
- sytuacje, w których osiągnięta korzyść podatkowa nie ma odzwierciedlenia w poniesionym przez podmiot ryzyku gospodarczym lub jego przepływach pieniężnych,
- wystąpienie zysku przed opodatkowaniem, który jest nieznaczny w porównaniu do korzyści podatkowej niewynikającej bezpośrednio z rzeczywiście poniesionej ekonomicznej straty,
- angażowanie podmiotu, który nie prowadzi rzeczywistej działalności gospodarczej lub nie pełni istotnej funkcji ekonomicznej, lub który posiada siedzibę lub miejsce zamieszkania w kraju lub na terytorium stosującym szkodliwą konkurencję podatkową.
Wykorzystałeś swój limit bezpłatnych treści
Pozostałe 67% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników portalu. Zaloguj się, wybierz plan abonamentowy albo kup dostęp do artykułu/dokumentu.
Zaloguj się
