Blaski i cienie EBITDA

EBITDA dosyć często utożsamiane jest z wynikiem operacyjnym, jednak należy zauważyć, że nie jest to pojęcie, które ma uregulowaną prawnie konstrukcję w myśl polskich przepisów prawa, w zakresie rachunkowości. Warto się zatem zastanowić czy jego używanie w warunkach rodzimych nie jest nadużyciem oraz jaki jest jego pierwotny sens. U podstaw liczenia takiego poziomu wyniku finansowego jest próba odpowiedzi na pytanie o rzeczywiste możliwości przedsiębiorstwa, o jego rentowność opartą na działalności dla niego podstawowej i najlepiej o największym prawdopodobieństwie powtórzenia się w przyszłości, dzięki czemu można szacować wartość przedsiębiorstwa, a także oceniać kierunek i siłę jego rozwoju. Pamiętając o tym, że wynik finansowy stanowi różnicę między przychodami a odpowiadającymi im kosztami, można wyprowadzić wniosek, że EBITDA to taki poziom wyniku finansowego przedsiębiorstwa, który oparty jest na jego podstawowych, powtarzalnych przychodach. Dodatkowo ten poziom wyniku finansowego nie uwzględnia odpisów amortyzacyjnych i deprecjacyjnych, które w ujęciu matematycznym zmniejszają wartość wyniku finansowego, są bowiem zaliczane do podstawowych kosztów operacyjnych. W polskich realiach deprecjacja (utrata wartości) utożsamiana jest z amortyzacją, dlatego obie litery DA brane są pod uwagę jako jedna i nie rozbija się ich na dwie części.

Brak uwzględniania amortyzacji uzasadnia się próbą ustalenia uproszczonych podstawowych przepływów pieniężnych przedsiębiorstwa. Amortyzacja bowiem nie jest związana, w momencie jej wykazywania w rachunku zysków i strat, z wydatkami pieniężnymi. Jest to wyłącznie odpis aktualizacyjny, który związany jest z wcześniej poniesionymi wydatkami na poczet zakupu aktywów trwałych.