Teoria ograniczeń

Zgodnie z tą teorią przedsiębiorstwo traktowane jest jako układ (łańcuch) sekwencyjnie powiązanych ze sobą jednostek organizacyjnych (stanowisk pracy, centrów odpowiedzialności), będących ogniwami tego łańcucha, prowadzących do przetwarzania zasobów produkcyjnych w produkty gotowe podlegające sprzedaży. Całość stanowi kompleksowy system, którego „siłę” wyznacza najsłabsze ogniwo. To najsłabsze ogniwo jest „wąskim gardłem”. Dla zwiększenia wytrzymałości takiego łańcucha należy zidentyfikować jego najsłabsze ogniwo, po czym skoncentrować wszystkie wysiłki na jego wzmocnieniu. Najsłabsze ogniwo stanowi bowiem ograniczenie całego systemu – decyduje o jego sile (zdolnościach produkcyjnych). Idea teorii ograniczeń polega więc na eliminowaniu wąskiego gardła, przy czym proces ten w istocie może nie mieć końca, albowiem w miejsce starego wąskiego gardła mogą się pojawić nowe. Podstawowa procedura postępowania w teorii ograniczeń, prowadząca do zwiększenia produktywności, składa się z pięciu etapów:
* zidentyfikowanie wąskiego gardła (bądź wąskich gardeł) systemu,
* podjęcie decyzji o sposobie wykorzystania wąskiego gardła,
* podporządkowanie wszystkich innych działań decyzjom podjętym w etapie drugim,
* usunięcie wąskiego gardła systemu,
* jeśli udało się zlikwidować wąskie gardło, należy całą procedurę ponownie rozpocząć od etapu pierwszego (od identyfikacji nowego wąskiego gardła).