Optymalizacja produkcji a czynniki ograniczające
Każda jednostka gospodarcza działa w warunkach ograniczonego dostępu do różnych zasobów służących do zapewnienia produkcji. Do zasobów, które mogą podlegać ograniczeniu, należą m.in.: liczba dostępnych maszynogodzin, liczba dostępnych roboczogodzin, dostępność poszczególnych surowców, zdolności produkcyjne w sztukach produktów itp.
Problem optymalnej pod kątem zysku wielkości i struktury produkcji w świetle czynników ograniczających pojawia się wtedy, gdy mamy do czynienia z większą liczbą asortymentów o różnych jednostkowych marżach na pokrycie oraz różnej proporcji jednostkowego zużycia zasobów podlegających limitom.
Istnieją dwie metody służące do obliczenia optymalnej wielkości produkcji poszczególnych asortymentów:
1. Metoda programowania liniowego (możliwa dla dwóch rodzajów produktów).
2. Metoda marży na czynnik ograniczający.
Ad 1. Metoda programowania liniowego
Jest możliwa do zastosowania w przypadku istnienia maksymalnie dwóch produktów (asortymentów), gdyż tylko w takiej sytuacji można wykonać obliczenia na płaszczyźnie (układzie współrzędnych). W przypadku istnienia większej liczby produktów nie da się zastosować metody programowania liniowego. Zastosowanie ma wtedy metoda simplex, oparta na procesie iteracyjnego budowania kolejnych, coraz bardziej optymalnych rozwiązań.
Metoda programowania liniowego polega na zdefiniowaniu funkcji celu, która następnie podlega optymalizacji (np. maksymalizacja marży), a także na zapisaniu w formie funkcji warunków ograniczających (warunków brzegowych). Warunki brzegowe wyznaczają zbiór rozwiązań dopuszczalnych, w obrębie których znajduje się rozwiązanie optymalne dla zdefiniowanej funkcji celu.
Metoda programowania liniowego zostanie obszernie zobrazowana na poniższym przykładzie.
Wykorzystałeś swój limit bezpłatnych treści
Pozostałe 85% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników portalu. Zaloguj się, wybierz plan abonamentowy albo kup dostęp do artykułu/dokumentu.
Zaloguj się
