Dźwignie kierownicze Simonsa
Dźwignie kierownicze (ang. levers of control) stanowią technikę implementacji strategii, zaprezentowaną przez Simonsa (1995) w odpowiedzi na firmowe konflikty, będące konsekwencją potrzeb zarówno w zakresie innowacji, jak i osiągania wyznaczonych celów (Peijhan 2007, s. 258).
Stąd kierownictwo jednostki powinno dysponować odpowiednią wiedzą dotyczącą sposobu osiągania zarówno wysokiego stopnia uczenia się (innowacyjność), jak i wysokiego poziomu kontroli (efektywność). Model ten akcentuje kwestię pojawiających się napięć między poszczególnymi podsystemami kontroli zarządczej, służącymi zaspokojeniu potrzeb organizacji (Bisbe, Barrubes 2012, s. 711). Stanowi on instrument bilansowania przeciwstawnych sił (stanowiących efekt pojawiających się konfliktów) między (Tessier, Otley 2012, s. 172):
- swobodą działania a ograniczeniami,
- kompetencjami a odpowiedzialnością,
- odgórnymi dyrektywami kierownictwa a oddolną kreatywnością pracowników,
- eksperymentowaniem a skutecznością.
Model dźwigni kierowniczych składa się z przedstawionych na rysunku 1, następujących podsystemów strategicznej kontroli (Bruining, Bonnet, Wright 2004, s. 158; Tuomela 2005, s. 296; Tessier, Otley 2012, s. 172; Frow, Marginson, Ogden 2005, s. 272):
- wartości (ang. beliefs systems),
- rozgraniczającego (ang. boundary systems),
- diagnostycznego (ang. diagnostic control systems),
- interaktywnego (ang. interactive control systems).
Podsystemy: wartości i rozgraniczający uwzględniają zasoby kadrowe w trakcie procesu implementacji strategii. Wytyczają one pracownikom właściwy sposób zachowania, adekwatny do realizowanej strategii. Z kolei podsystemy: diagnostyczny i interaktywny służą weryfikacji zachowań pracowników w aspekcie wykonania określonych celów strategicznych.
Wykorzystałeś swój limit bezpłatnych treści
Pozostałe 59% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników portalu. Zaloguj się, wybierz plan abonamentowy albo kup dostęp do artykułu/dokumentu.
Zaloguj się
