Kapitał ludzki w organizacji i sposoby jego pomiaru

Powszechnie utożsamia się kapitał ludzki z działaniami związanymi z redystrybucją funduszy Unii Europejskiej. Niejednokrotnie błędnie podchodzi się do analizy kapitału ludzkiego, co wpływa również na niewłaściwe korzystanie z pomocy publicznej, która powinna oddziaływać na poprawę tego istotnego czynnika wzrostu gospodarczego. Tymczasem kapitał ludzki jako rezultat (produkt) kształcenia ma istotny wpływ na proces wzrostu gospodarki rozpatrywany w dwóch wymiarach: wzrostu PKB oraz wzrostu wydajności (efektywności) pracy związanego z lepszą jakością dostępnej siły roboczej.

Kapitał ludzki – początki

Kapitał ludzki pojawiał się w rozważaniach dotyczących szeroko pojętej ekonomii już na początku XX w., jednak jego teoretyczne podstawy powstały wraz z publikacją prac G.S. Beckera, który w 1975 r. opublikował teorię kapitału ludzkiego².

Kapitał ludzki – jako kategoria zainteresowania makroekonomii – pojawiła się w rozważaniach z zakresu wzrostu gospodarczego w XX w., kiedy to zdano sobie sprawę z faktu, że możliwości rozwoju gospodarki i czynniki wzrostu gospodarczego nie zależą tylko od „bogactwa” materialnego. W wyniku postępu technologicznego coraz większe znaczenie przypisuje się człowiekowi, jego wykształceniu, wiedzy oraz umiejętnościom – czyli wypadkowym pojęcia „kształcenia się przez całe życie”. Innymi słowy – jest to wszystko to, co związane jest nierozłącznie z pracownikiem, nie ma fizycznego charakteru, ale pozwala na wzrost wydajności pracy, czyli przyczynia się do zwiększenia tempa rozwoju gospodarczego³.