Raportowanie schematów podatkowych, czyli MDR
Wprowadzenie od 1 stycznia 2019 r. przepisów MDR do polskiego systemu podatkowego oznacza nowe obowiązki dla podmiotów zajmujących się doradztwem podatkowym oraz dla ich klientów. Przepisy MDR zostały wprowadzone do Ordynacji podatkowej w następstwie zmian w dyrektywie Rady UE. Jak wynika z objaśnień ministra finansów dotyczących raportowania schematów podatkowych, celem nowych przepisów jest dostarczenie Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej informacji, która będzie wykorzystywana do poprawy jakości systemu podatkowego.
Przepisy MDR zostały wprowadzone po to, aby umożliwić administracji skarbowej szybki dostęp do informacji o agresywnych optymalizacjach podatkowych czy nadużyciach z tym związanych, jak również o podmiotach, które tych działań się dopuszczają, a co więcej o podmiotach, które im w tym pomagają. Jak twierdzi Ministerstwo Finansów, samo wystąpienie u danego podatnika schematu podatkowego nie powinno być postrzegane jako sytuacja naganna czy wymagająca kontroli podatkowej.
Obowiązek raportowania występuje jedynie, gdy spełnione są określone przesłanki co do uznania danego uzgodnienia za schemat podatkowy, a brak reakcji ze strony administracji skarbowej nie oznacza akceptacji sposobu opodatkowania danego uzgodnienia. Przez uzgodnienie należy rozumieć czynności, które mogą mieć wpływ na powstanie lub niepowstanie obowiązku podatkowego, a co najmniej jedna ze stron musi być podatnikiem. Jak wskazano w objaśnieniach Ministerstwa Finansów z 31 stycznia 2019 r., „uzgodnieniem nie będzie opinia prawna dotycząca konsekwencji podatkowych planowanej czynności, może nim zaś być komentowana w opinii czynność”.
Ustawa wprowadza trzy rodzaje schematów:
- schemat podatkowy,
- schemat podatkowy standaryzowany,
- schemat podatkowy transgraniczny.
Spełnienie określonych przesłanek wymienionych w ustawie decyduje, z którym schematem mamy do czynienia. Zgodnie z definicją zawartą w Ordynacji podatkowej przez schemat podatkowy należy rozumieć uzgodnienie, które spełnia kryterium głównej korzyści oraz którąkolwiek z ogólnych cech rozpoznawczych określonych w ustawie lub ma szczególną cechę rozpoznawczą. Schemat podatkowy transgraniczny generalnie dotyczy więcej niż jednego państwa (ważna jest tutaj rezydencja podatkowa uczestnika). Z kolei schemat podatkowy standaryzowany to taki, który można wdrożyć lub udostępnić u więcej niż jednego korzystającego bez konieczności zmiany jego istotnych założeń.
Jak czytamy w objaśnieniach MF, „samo wypełnienie definicji schematu podatkowego nie determinuje automatycznie konieczności przekazania do Szefa KAS informacji o schemacie podatkowym. Powstanie tego obowiązku – jeśli taki schemat podatkowy nie spełnia definicji schematu podatkowego transgranicznego – będzie bowiem uzależnione od tego, czy spełnione jest kryterium kwalifikowanego korzystającego (art. 86a §4 Ordynacji podatkowej). Dopiero bowiem przekroczenie jednego z progów zawartych w kryterium kwalifikowanego korzystającego (odpowiednio 10 mln euro lub 2,5 mln euro) powoduje, że schemat podatkowy inny niż transgraniczny będzie podlegał obowiązkowi informacyjnemu”.
Wykorzystałeś swój limit bezpłatnych treści
Pozostałe 77% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników portalu. Zaloguj się, wybierz plan abonamentowy albo kup dostęp do artykułu/dokumentu.
Zaloguj się
