Wpływ czynników pozacenowych na wycenę ryzyka za pomocą modelu Wartości Narażonej na Ryzyko

Mimo pojawiających się zarzutów dotyczących błędnych założeń w podstawie tej koncepcji - związanych z nieuwzględnianiem przez modele Value at Risk zdarzeń bardzo rzadkich, lecz powodujących znaczącą zmianę warunków rynkowych – lub też innych niedostatków, takich jak np. niedostateczne uwzględnienie ryzyka braku płynności¹, modele VaR pozostają najczęściej używaną miarą ryzyka. Wynika to z uniwersalności tego rodzaju kwantyfikacji pozwalającej nie tylko w sposób porównywalny przedstawić ryzyko różnych typów instrumentów finansowych, lecz także syntetycznie opisać ryzyko portfela złożonego z wielu rodzajów instrumentów. O ciągłej popularności tej miary świadczyć może wykorzystanie jej przez instytucje nadzoru rynków finansowych (Komitet Bazylejski)² zarówno w Europie, jak i w USA do wyznaczania kapitałów rezerwowych instytucji finansowych. Nawet po doświadczeniach ostatniego kryzysu VaR pozostaje główną metodą pomiaru VaR, a zazwyczaj konserwatywne instytucje nadzorcze nie zniechęcają do korzystania z niej, lecz szukają sposobów udoskonalenia, czego dowodem są zmiany wprowadzone w lipcu 2009 r. do dokumentów Bazylei II opisujących ryzyko rynkowe³.

Miary ryzyka

Wraz ze wzrostem liczby instrumentów finansowych oraz intensywności handlu nimi konieczny stał się precyzyjny pomiar ryzyka, które niosą. Instytucje, których głównym zajęciem jest działalność inwestycyjna, zaczęły poszukiwać sposobów na określenie wielkości potencjalnej straty oraz prawdopodobieństwa jej wystąpienia. Pierwsze miary ryzyka opierały się na prostych statystycznych własnościach, takich jak odchylenie standardowe czy wariancja, natomiast dziś ewoluują one w stronę coraz bardziej wyrafinowanych statystycznych koncepcji.