Pracodawcy wpłacają na PFRON coraz więcej

Zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, każdy pracodawca, zatrudniający co najmniej 25 osób oraz niespełniający warunku zatrudnienia 6 proc. osób z niepełnosprawnością w przeliczeniu na pełen etat, jest zobligowany do comiesięcznych wpłat na PFRON. Wysokość tego zobowiązania jest wyliczana na podstawie następujących składowych:

• wielkości aktualnego zatrudnienia,
• liczby zatrudnionych osób z niepełnosprawnością,
• wysokości przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej.

Przykładowo, gdy pracodawca zatrudnia 100 osób w przeliczeniu na pełen etat i chciałby być zwolniony z wpłat na PFRON, powinien zrekrutować 6 osób z niepełnosprawnością. Jeśli nie spełnia tego warunku, kwota, jaką odprowadzi do Funduszu, odpowiada 40,65 proc. przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim kwartale, pomnożonej przez liczbę etatów brakujących do spełnienia warunku progowego. Według danych z lipca 2019 r., za każdy brakujący etat dla osoby z niepełnosprawnością pracodawca musi zapłacić 2 012,56 zł.

Bagatelizowany koszt

Wiele firm, zwłaszcza tych z dynamicznie zmieniającą się wielkością zatrudnienia, często nie jest świadomych, że ich zobowiązania z tytułu PFRON mogą znacząco się zwiększać. Kosztem tym najczęściej zarządza zespół kadr, który jest najlepiej poinformowany o wielkości zatrudnienia, czyli o podstawowym współczynniku do obliczania kwoty należnej dla PFRON. Co więcej, obowiązkowe wpłaty kierowane do Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie są kosztem podatkowym, co również wpływa na jego bagatelizowanie przez przedsiębiorców.