EVA jako miernik efektywności spółek notowanych na rynkach papierów wartościowych
Fundamentem EVA1 jest koncepcja dochodu rezydualnego, którą do finansów wprowadził Alfred Marshall pod koniec XVIII wieku. Zdefiniował go jako nadwyżkę wypracowanego wyniku operacyjnego nad kosztem kapitału przedsiębiorstwa (własnego i obcego), określonego według obowiązującej stopy procentowej.
Miernik EVA promuje podejście do przedsiębiorstwa przez pryzmat wartości dla inwestora. Jej praktyczne zastosowanie podkreślił m.in. Peter Drucker, który określił ją jako kompleksowy i istotny miernik wydajności, odzwierciedlający wszystkie wymiary mające znaczenie dla zwiększenia wartości przedsiębiorstwa.
Idea EVA opiera się na fundamentalnej zasadzie, że firma musi osiągnąć stopę zwrotu z całego zainwestowanego kapitału o wartości przewyższającej jego koszt. EVA oblicza się następująco:
EVAt = NOPATt – WACCt x ICt – 1
lub
EVAt = [(ROIC]t – WACCt) x ICt – 1
gdzie:
EVAt – ekonomiczna wartość dodana wypracowana w okresie t,
NOPATt – skorygowany zysk operacyjny netto po opodatkowaniu za okres t (Net Operating Profit After Tax),
WACCt – średnio ważony koszt kapitału po opodatkowaniu w okresie t (Weighted Average Cost of Capital),
ICt – 1 – całkowity kapitał zainwestowany na początku okresu t,
ROICt – zwrot z zainwestowanego kapitału w okresie t.
Główne składniki EVA bazują na danych dostępnych w sprawozdaniach finansowych (bilans, rachunek zysków i strat). Jego specyficzną cechą jest to, że nie jest on ani miernikiem księgowym, ani też gotówkowym. Tworzy odrębną grupę mierników, dzięki ujęciu kosztu kapitału własnego (który nie jest wykazywany przez system rachunkowości przedsiębiorstwa) – wyznacza on alternatywny koszt zainwestowanego kapitału własnego.
Wykorzystałeś swój limit bezpłatnych treści
Pozostałe 88% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników portalu. Zaloguj się, wybierz plan abonamentowy albo kup dostęp do artykułu/dokumentu.
Zaloguj się
