System wczesnego ostrzegania K. Beermanna

Metodologia Beermanna będąca wieloczynnikową analizą dyskryminacyjną prognozowania upadłości przedsiębiorstw zaliczana jest do europejskiego dorobku tej grupy metod. Rozwój jej przypada na lata 60–70. Jest to pionierska w swojej klasie metoda, której funkcja dyskryminacyjna szacowana jest odrębnie dla każdego roku poprzedzającego bankructwo przedsiębiorstwa. K. Beer-mann poddał analizie 42 przedsiębiorstwa prowadzące działalność w Niemczech (21 wypłacalnych i 21 niewypłacalnych), bazując na 10 wskaźnikach. Podał też do każdego z nich parametry krytyczne w 4 kolejnych latach analizy. W odróżnieniu od prac Altmana metodologia ta charakteryzuje się dokładniejszym doborem wskaźników z przypisanymi im wagami w kolejnych latach, w tym sensie jest dokładniejsza przez uwzględnienie zmienności parametrów statystycznych w czasie. Metoda ta może być stosowana tylko w odniesieniu do przedsiębiorstw produkcyjnych. Nie jest efektywna w przypadku przedsiębiorstw handlowych. Tu w wieloczynnikowej analizie dyskryminacji, inaczej niż w uproszczonej, im większa wartość wskaźnika, tym gorzej. Wartość graniczna pomiędzy sferą niewypłacalności i wypłacalności wynosi 0,31. Oparcie analizy na zmiennych, którym przypisano różne wagi w kolejnych latach przed stratą kapitału w badaniu, pozwoliło zmniejszyć łączny błąd prognozy na rok przed zajściem bankructwa do 7,1% z 14,3% w najlepszym pojedynczym wskaźniku.