Budżetowanie zadaniowe jako nowa koncepcja zarządzania

Budżetowanie zadaniowe stanowi główną część systemu wieloletniego planowania strategicznego, zapewniającą racjonalną alokację i efektywne wykorzystanie środków publicznych za pośrednictwem rozbudowanej struktury celów i zadań¹. Jest ono uważane za metodę zarządzania gwarantującą kontrolę wykorzystania środków publicznych, zorientowaną na rezultaty. Wymaga ona zarówno odpowiedniego zrównoważenia nakładów i efektów w ramach zastosowanych narzędzi controllingowych, jak i uwzględnienia aktywnej roli wykonawców oraz znaczenia decentralizacji i odpowiedzialności.

Budżetowanie zadaniowe wymaga dłuższego okresu doskonalenia rozwiązań w obszarach procedur postępowania, określających²:

→ sposób sporządzania planów budżetowych obejmujących zadania, preliminarze środków finansowych, harmonogramy działań i wykonawców,

→ systemowe rozwiązania w zakresie wykorzystania rachunku ekonomicznego,

→ zmienność funkcji, zadań i wskaźników,

→ kompetencje w zakresie podejmowania decyzji i dysponowania środkami budżetowymi,

→ sposób prowadzenia rachunkowości i sprawozdawczości budżetowej,

→ stosowane narzędzia analizy i kontroli.

Budżetowanie zadaniowe realizuje wiele zasad nowego zarządzania publicznego, takich jak³:

→ orientacja na osiąganie wyników kosztem orientacji na procesy,

→ przejście od tradycyjnej administracji publicznej w kierunku modelu kładącego nacisk na personalną odpowiedzialność kierownictwa,

→ wola odejścia od klasycznej biurokracji w kierunku stworzenia bardziej elastycznych warunków zatrudnienia, pracy i organizacji,

→ jasno wytyczone cele stawiane przed organizacją, pracownikami oraz możliwy do oceny za pomocą mierników zakres ich realizacji,

→ ocena programów publicznych według zasady 3E: oszczędność, efektywność i skuteczność (ang. economy, efficiency, effectiveness),

→ poddanie ocenie rynkowej części zadań realizowanych przez sektor publiczny,

→ dążenie w kierunku ograniczania funkcji pełnionych przez władze publiczne poprzez prywatyzację.